Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Ω γένος ελληνικό, πόσες δόξες σου αξίζουν, όπως αναφέρει και το τραγούδι, “με το χαμόγελο στα χείλη παν’ οι φαντάροι μας μπροστά και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι αφού η καρδιά τους δεν βαστά”.
Αυτοί είμαστε. Αυτή και η γενιά μας. Και ό,τι και να κάνουν για να την ξεγράψουν πάντα θα ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, όπως ο φοίνικας.
Ελληνικός λαός, ο μόνος λαός που στο άκουσμα της λέξης πόλεμος, δεν τρόμαξε, δεν λύγισε και δεν παραδόθηκε, αλλά με το χαμόγελο και το “Δόξα τω Θεώ” στα χείλη τράβηξε τον Γολγοθά του αγόγγυστα με πίστη και καρδιά.
Νέοι, γέροι και γυναικόπαιδα ανήμερα της 28 Οκτώβρη έκαναν τον σταυρό τους και ρίχτηκαν στον πόλεμο. Σε έναν πόλεμο που κράτησε 3,5 ολόκληρα χρόνια πείνας, κακουχίας, εξάντλησης, εξουθένωσης, εξευτελισμού και βασανισμών. Πολεμούσαν μέσα στα χιόνια , τις λάσπες και τις ψείρες, παλεύοντας με το κρύο και την αβάσταχτη πείνα.
Όμως, παρέμειναν όρθιοι μέχρις εσχάτων, μέχρι τελικής πτώσεως. Νίκη ή θάνατος. Το σύνθημά τους “ΑΕΡΑ”, αντηχούσε στα βουνά και τρόμαζε τους κατακτητές, δίνοντάς τους κουράγιο.
Μόνοι, αβοήθητοι, χωρίς όπλα, χωρίς επαρκή ένδυση, χωρίς πολεμοφόδια, εξαρτιόταν ο ανεφοδιασμός από τις γυναίκες της Ηπείρου που όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι, “ως ξαφνιάσματα της φύσης” αψήφησαν τον χιονιά και τα εχθρικά βόλια προκειμένου να βοηθήσουν τους γιους και τα αδέλφια τους στο σκληρό και ιερό σκοπό της ελευθερίας.
Η παρηγοριά όμως όλων ήταν μία, η Υπέρμαχος Αρχιστράτηγος της Ελλάδας, η ΜΑΝΑ του γένους, η Βασίλισσα των ουρανών, η Μαυροντυμένη Κυρά της Ρωμιοσύνης, η Υπεραγία Θεοτόκος. Η Παναγιά του σκλαβωμένου λαού, το φως στο σκοτάδι, η ζεστασιά στην παγωνιά, η ελπίδα στο χαλασμό. Ήταν εκεί στα ταμπούρια των Ελλήνων, να τους ευλογεί αλλά και να τους διαφυλάττει, δείχνοντάς τους δεκάδες φορές τον δρόμο της διαφυγής.
Η Παναγία, λοιπόν, ήταν εκεί για να παρηγορεί τις μάνες, να αγκαλιάζει τα ορφανά και να σώζει την Ελλάδα, όπως δεν έχει σταματήσει στιγμή να κάνει.
Το έπος του ’40, το έπος των παππούδων και των προπαππούδων μας, είναι αναμφίβολα έπος της Παναγίας, για αυτό και σας παραθέτω ένα ποίημα μου αφιερωμένο στην Αρχιστράτηγό μας και σε όλους εκείνους που έπεσαν για μια Ελλάδα ορθόδοξη και ελληνική.
Ήταν πρωί χαράματα, η μέρα πριν να φέξει,
ούτε η αυγή δεν πρόφθασε ειρηνικά να φτάσει,
ο πόλεμος την πρόλαβε, κ’ ο τρόμος την επήρε, και ήχοι πένθιμοι χτυπούν,
και τα βουνά κουνιούνται, το χιόνι άλλαξε μορφή, σκληρύνανε οι κάμποι,
γυναίκες, άνδρες και παιδιά σύσσωμοι κινούνται, καρδιές, ψυχές και σώματα μαζί ταλαιπωρούνται,
το ντουφέκι πένα γίνεται και στης Ηπείρου τις κορφές γράφει τα όσα γινήκανε κ’ πόσοι χαθήκανε,
κι’ είναι οι πίκρες απόκοσμες, κ’ η πείνα δυσβάσταχτο κακό πιότερο και από μάχη,
μα είναι κοντά η Παναγιά και όλα τα σκεπάζει.
Ηρωικές μέρες αυτές του Οκτώβρη μέρες που από τότε έχουμε να ζήσουμε,
γεμάτες πνευματική λεβεντιά και μεγαλόπνοα ΟΧΙ από άξιους Έλληνες,
που μας προσκαλούν να τους μιμηθούμε και να πούμε και εμείς τα δικά μας ΟΧΙ,
συνεχίζοντας την ηρωϊκότητα και την λεβεντιά τους.
Χρόνια πολλά Παναγία μου, Χρόνια πολλά Ελλάδα,
Χρόνια πολλά Έλληνες, Αιώνια σας η Μνήμη αξιομακάριστοι πρόγονοι.
